Deze oneindige cirkel van paardenhaar bevat kracht op cellulair niveau en zal gebruikt worden als vervoersmiddel om mitochondriaal DNA naar de maan te sturen. Deze cirkel en zijn verborgen kracht is gecreëerd om toekomstige generaties te herinneren aan de menselijke drang om het nest te verlaten en hun blik op het leven uit te breiden naar het universum.
Wij willen ‘Sprout’ naar de maan sturen. Sprout is een digitaal geweven textielsoort die hoge prestaties kan leveren. De structurele aard van origami is in Sprout verwerkt als voorbeeld van een slimme oplossing voor de beperkte leefgebied van de mens in de ruimte.
‘Bhédadîpikä’ is een illustratie van het tweeslachtige karakter van ons universum, zowel het verkennen van de grenzen van een doosje van 1 kubieke centimeter, als het ontdekken van oneindige mogelijkheden.
‘LAC3B_G10 Reïntegratie 2’ is een 5mm replica van een stukje komeet, ingekapseld in een kubus van 1 centimeter doorzichtig hars. Dit staat symbool voor een fragment van een komeet dat een symbolische reis terug naar de ruimte maakt.
Ik ben van plan een tekst te schrijven over de slechtste prestaties van de mens – oorlogen en wreedheid. Ik zou de tekst op een groot vel papier kunnen schrijven, in een spiraal, buiten, ‘s nachts in het maanlicht. En het dan verbranden.
Het krioelt van gekristalliseerde watermoleculen in ‘Complex V’, in de ruimte. Het Watermolecuul, een dipool in de ruimte waar de anderen aan hangen. Het orakel van orde en chaos. Niet kwantificeerbaar. Het Molecuul dat al het leven vertegenwoordigt. Ook jij bent het.
Een vrouw is historisch gezien buiten de culturele documentatie van de ruimteverkenning gehouden. Laat ons duidelijk zijn als we zeggen dat we weten dat we radicaal zijn, maar we zijn ook openhartig: we willen een vrouw op de maan zetten.
‘Black Box’ begint bij nul, in nul, via virtual reality naar de eerste buitenaardse, gewichtloze sculpturen. ‘Black Box’ is bedoeld om de ervaring van immateriële, nieuwe objectiviteit op te roepen in de leegte van een bevrijde, culturele ruimte.
De maan is niet vriendelijk voor het leven en het is moeilijk voor mensen om daar te overleven. Maar we hopen dat we net als de Kleine Prins, die zich realiseerde dat hij van zijn kleine planeet houdt met de hulp van de roos, een diepe relatie met de maan zullen opbouwen op basis van de waarden van liefde en respect voor onze unieke metgezel.
‘Ida & Dactyl’ is een symbolische verklaring voor het unieke menselijke gedrag van het evalueren van ervaringen: het oproepen van vragen over onze intenties, relaties en de gevolgen van onze acties op wereldschaal en daarbuiten.
‘’Astronomische Relaties’’ bestaat uit één foto en een documentaire film die de aloude menselijke traditie van het observeren van de hemel onderzoekt en hoe deze de mens door tijd en generaties met elkaar verbindt.
In onze zoektocht naar leefgebieden buiten de aarde volgen we onze herinneringen, we volgen de vormen die zijn achtergelaten als sporen, aanwijzingen voor wat is geweest en wat kan zijn. De kubus met een kegelvormig gat symboliseert respectievelijk de toekomst en het verleden, en het dynamische proces van het leven daartussenin.
Het kunstwerk gebruikt beknopte taal om de nieuwe culturele dimensie van de menselijke aanwezigheid op de maan uit te drukken. Vier visuele symbolen, die ook letters zijn, slingeren omkeerbaar tussen een zandloper, die de menselijke ervaring van de tijd voorstelt, tot in het oneindige, dat de kosmische tijd voorstelt, en omgekeerd.
De verbinding tussen geur en emoties is bij de mens zeer sterk. De wetenschap heeft aangetoond dat geur ons kan verbinden met onze diepste herinneringen. De geurende aarde kubus van EuroMoonMars missie op Hawaii’s SEAS basis genaamd ‘DBE – Een boodschap van de aarde’ is een stemmingsregelaar, die ons verbindt met de Aardbewoners in ons, waar we ook zijn, zelfs in de ruimte.
Een kunstinstallatie en een educatieve opera, die geproduceerd was door een wereldwijde gemeenschap van scholen, kunstenaars en wetenschappers. In het wollen zakje is een nano-geheugenkaart met daarop de opera geplaatst – wol is een natuurlijk niet-brandbaar, antiseptisch, organisch materiaal, dat de nano-kaart zal beschermen tegen beschadiging.
Dit voorstel voor de Moon Gallery bestaat uit een kubieke centimeter tufsteen, een stenen materiaal dat werd gebruikt om de klassieke mediterrane aquaducten te bouwen, als metafoor voor de essentie van de infrastructuur.
Het is inherent aan onze aard om de fundamentele vragen van het leven te stellen, en het is het toppunt van het menselijk intellect, dat wij, met de methoden en instrumenten van de wetenschap, begonnen zijn met het vinden van enkele antwoorden. Dit is een symbool van de vurige menselijke geestdrift, zijn wetenschappelijk streven en zijn oerdriften voor spiritualiteit.
Om onze omgeving en het universum te begrijpen, hebben we talloze bouwstenen en analysemethoden gecreëerd; getallen, basisvormen zoals de stip, de driehoek, het vierkant en de cirkel als middel om kunst, wetenschap, religie en het leven te verkennen. Deze kubus van interactie is geïnspireerd op de Mandala.
Het belangrijkste doel dat we als soort moeten bereiken is eenheid. Al onze prestaties worden mogelijk gemaakt met behulp van een gelijkwaardige koppeling en goed teamwerk. Deze belangrijke aspecten worden gesymboliseerd door een zilveren ketting met een parel en een kleine voetafdruk, die staat voor de ecologische voetafdruk die we op aarde achterlaten.
Ik stuurde een liefdesbrief naar iedereen die ooit op de maan zal staan.
Een bepaalde hoeveelheid licht dat glas in gaat, verlaat het nooit. Een drijvende doorzichtige vorm. Een vastvloeibaar stuk dat een driedimensionaal symbool kan zijn voor nieuwsgierigheid en verkenning.
Wat gebeurt er als we alleen maar van de maan nemen en niets teruggeven? Zullen we het evenwicht verstoren dat onze maan in een baan heeft gehouden om de planeet die we bewonen? Als dat zo is, wat zouden dan de gevolgen kunnen zijn? Om dit te voorkomen stel ik voor om het evenwicht enigszins te herstellen door een kleine hoeveelheid aluminium, één van de meest voorkomende metalen in zowel het aardoppervlak als het maanoppervlak, terug te geven aan de Maan.
Het verhaal over de maandruppels kwam voort uit een serieuze gedachte over wat we kunnen doen voor het probleem rondom watertekort in de wereld en de maan. Om hier een debat over op gang te brengen dachten we dat we een fontein met zeven pijpen konden ontwikkelen, verbonden aan de italiaanse Renaissance-ervaring van schoonheid in de steden en tevens een manier van waterverspilling. Niet functioneel, alleen esthetisch. Een maandorp met een fontein.
Tijdens een regenbui dringt een aardse geur door de lucht die bekend staat als petrichor en onze menselijke neuzen zijn zo geëvolueerd dat we extreem gevoelig zijn voor deze specifieke geur. Het Petrichor parfum zal dienen als een herinnering aan het leven op onze planeet. Het kan een enkele keer worden geopend, om je in een seconde terug te brengen naar de aarde.
Ik wil mensen in vriendschap samenbrengen die verschillende oude culturen en religies vertegenwoordigen. Ik doe dit in de symbolische vorm van een klein hartje in mijn hokje dat naar de maan zal worden gestuurd en zo naar onze planeet zal blijven kijken. Deze bloedbroeder-achtige ceremonies en het kleine hartje moeten gezien worden als een symbool van mijn wens dat alle mensen op aarde met elkaar verbonden zijn.
‘De twee knikkers’ is de creatie van twee totems die los van elkaar leven en die geboren zijn om met elkaar verbonden te zijn. De ene bol is gemaakt van maangrond die op aarde blijft, de andere bol is gemaakt van glas dat voor de maan bestemd is.
Vrouwen geven leven aan deze wereld. Mijn keuze is om een van mijn foto’s van een vrouw naar de maan te sturen. Een laser reduceert de afbeelding tot materiedeeltjes en transformeert het beeld in sterrenstof.
De cel is het ontstaan van de mensheid. De bol vertegenwoordigt de vrouw, het moederschap en de moeder. Het is het symbool van het leven in zijn complexiteit. Het mysterie van leven uit de ruimte dat op aarde en de maan is aangekomen, keert terug als een vorm van kunst: De cel.
Het stuk dat ik heb gemaakt voor deze geweldige gebeurtenis vertegenwoordigt de weerspiegeling van een vrouw die naar de maan kijkt, terwijl ze geïnspireerd raakt door het verborgen mysterie daarvan. De maan verbergt een gezicht; dat gezicht is een representatie van mijn innerlijke zelf. Mijn interpretatie van de kant van de maan die wordt waargenomen vanuit mijn gezichtspunt is van een maan die hol is, in tegenstelling tot bol. Het is helder en reflectief, net als mijn gedachten en verbeelding ontstaan door de kunst van het maken van sieraden door de jaren heen.
In de glas- en goudkleurige sculptuur die ik voor deze gebeurtenis heb gemaakt, wilde ik de diepe emotie uitdrukken die ik vijftig jaar geleden voelde toen ik de landing van de mens op de maan meemaakte. Ik herinner me dat ik dacht dat de mens buitengewone en diepgaande ondernemingen verwezenlijkt om nieuwe universa te ontdekken, gedreven door een sterke innerlijke spiritualiteit die zich manifesteert als een adem van liefde en hoop. Daarom noemde ik dit werk Diepte.
Dit is onderzoek naar verruimde realiteitsperceptie door middel van wetenschap, kunst en godsdienst perspectieven, om te zien hoe deze systemen op elkaar inwerken bij het creëren van nieuwe betekenissen van waarden. Het Maansteen artefact kwam uit verbeelding voort en is gemaakt om de persoonlijke kosmos te stimuleren.
Laatste Kogel is een klein maar essentieel monument, opgericht ter herdenking van alle bekende en onbekende slachtoffers van geweld over de hele wereld. Door deze laatste afgevuurde kogel op het oppervlak van de maan te plaatsen als teken van geloof en hoop, benadrukken wij, als inwoners van onze planeet, sterk de intentie om onze daden van geweld niet te exporteren naar andere planeten. Helaas is de mensheid niet blindelings te vertrouwen, dus wordt de (Laatste) Kogel vergezeld van het Waakzame Oog van de kunstenaar om het fragiele evenwicht tussen goed en kwaad te blijven controleren.
Kijkend naar de missie van de Moon Gallery, en de waarden en idealen waar de nieuwe ruimtekolonisatie en -verkenningen op gebaseerd zouden moeten worden, stelt De Fava Foundation voor om een transparante kubus naar de maan te sturen met een monster van de aarde die van een aan de maffia geconfisqueerd stuk grond is genomen, dat vandaag de dag bekend staat als Scida’s Tuin.
WETENSCHAP ALS EEN UNIVERSELE WAARDE. Mijn werk ”Het gouden blok” is een eerbetoon aan cultuur en kunst in al zijn facetten. ‘Het gouden blok’ reflecteert op de plaatsen waar wetenschap wordt onderwezen: de universiteit als een centrum dat universele kennis overdraagt. Sinds het begin zijn cultuur en onderzoek de waarden die de vrijheid van de mens veilig hebben gesteld.
De drie onderwerpen van ‘De studie van verdriet’ worden in de samengeperste ruimte uitgediept en roepen de bezieling van een moderne kruisiging op: de iconografie is essentieel, maar net zo dramatisch in de weergave van het verdriet. De geklemde hand van de vrouwenfiguur in de blauwe sluier resoneert met Maria’s wanhoop in oude kruisigingen, het gekwelde gezicht van de man in het rood – bijna een moderne Sint-John – en de glasachtige blik van de man in het onderste deel lijkt de dood van een man van onze tijd uit te schreeuwen, die sterft zonder iemand te redden. Het is een hedendaagse marteling zonder instelling: er zijn geen herinneringen aan specifieke omstandigheden, alleen de pijn van de achterblijvers.
Stel je voor dat je een back-up van de aarde op het oppervlak van de maan hebt. Dat is ELEMENTO. De hoofdstructuur is gemaakt van een speciale Rhodium-Platinum-legering van ruimtekwaliteit, dezelfde die gebruikt wordt om raketstraalpijpen en straalontstekers te maken, dit keer met de bijzonderheid dat het in zo’n kleine en complexe structuur 3D is geprint. Net zoals een Kisrhombic Triacontahedron heeft het 120 gelijke facetten waarin monsters worden geplaatst van alle elementen die van nature op aarde te vinden zijn. Allemaal volgestopt met informatie in wat lijkt op de aarde zelf, die op de Maan zou staan voor toekomstige interplanetaire generaties.